گفتوگو با یک دختر نینجا؛ به لطافت گل، به سختی فولاد!
«مگر دخترها هم نینجا می‌شوند؟ توی کدام فیلم و سریال و کارتون دیدی ستاره سَمی از جیب یک دختر دربیاید؟ نینجا مرد است، مردی شکستناپذیر که همه را یکتنه حریف است». حالا هی بگو چیزهایی که دیدهای قصه بوده. هی بگو «نینجوتسو» یک رشته ورزشی و یک سبک زندگی است و مرد و زن نمیشناسد. هی بگو دست از این خطکشیها بردار، به خرج بعضیها نمیرود که نمیرود. من که زورم نمیرسد اما یک دختر نینجا شاید بتواند این کلیشهها را بشکند. «رویا دیوَکان» دختر دهه هفتادی اهل بروجرد، یک نینجای واقعی است؛ از آن دخترهای پرشروشور ماجراجو که خستگی نمیشناسد. گرفتن مربیگری 15رشته ورزشی و فعالیت بهعنوان بادیگارد کارهای روتین و دمدستی رویاست، او توانسته در استان لرستان، آموزش رشته رزمی نینجوتسو را برای اولینبار برای خانمها راه بیندازد و حالا تنها مربی این رشته در استان لرستان است.باافتخار همشهری بنده هستند.
برای اطلاعات بیشتر به ادامه مطلب مراجعه فرمایید.
قصه رویا از زبان خودش: من، نینجا یا درستتر بگویم «کونوئیچی» هستم؛ در رشته «نینجوتسو» به مردها «نینجا» میگویند و به زنها، «کونوئیچی». اما چون کلمه نینجا شناختهشدهتر است من را هم به همین اسم صدا کنید. نینجاها ترس ندارند، خشن نیستند و با کسی هم سر جنگ ندارند. نینجوتسو ورزش رزمی و چیزی بیشتر از آن است؛ راهی است برای پیداکردن نقاط ضعف جسمی و روحی و تقویت نقاط قوت. ما در این ورزش، 18 هنر یاد میگیریم؛ با دقت به محیط نگاه کردن، شناختن توانایی‌های روحی و جسمی، تمرینات بدنسازی، کاربرد سلاحهای سنتی و مدرن، شناخت علم شیمی، آشنایی با علم ستارگان، جهتیابی، حرکات آکروباتیک، عکسالعملهای صحیح دربرابر محرک‌های ناگهانی و... . این مجموعه شگفتانگیز از توانایی و مهارت، من را تشویق کرد که بروم سراغ نینجوتسو. قبلش کلی رشته ورزشی دیگر را امتحان کردهبودم؛ شنا، اسکیت، آمادگی جسمانی، توی 15تایش مدرک مربیگری گرفتهبودم؛ پرورش اندام، ایروبیک، تیآرایکس اما نینجوتسو دنیای دیگری بود. در شهر من، جایی برای آموزش این رشته به خانمها وجود نداشت. مجبور بودم بروم تهران. وقتی نینجوتسو را یاد گرفتم، دلم خواست آموزش این رشته را در لرستان برای خانمها راه بیندازم. همه میترسیدند. یک خانم، رزمی کار کند؟ نینجا بشود؟ توی صفحه شخصیام عکس و فیلم میگذاشتم تا شاید نگاهشان درباره این ورزش تغییر کند، برایم مینوشتند خانمها را چه به این کارها! کلی طول کشید تا هم خانمها به خودباوری رسیدند و هم دیگران، به ما اعتماد کردند.
حالا من 100 نفر هنرجو دارم و خیلیها ما را میشناسند؛ سال گذشته عکس و خبر زنان نینجای بروجرد را همه خبرگزاریهای مهم داخلی و خارجی کار کردند. رسیدن به چنین روزی، اصلا راحت نبود. خستگی اما دوروبر ما پیدایش نمیشود؛ من هر روز، از 6:30 صبح تا 8 شب تمرین میکنم؛ 9تا12 شب برنامه ورزشی مینویسم، بعدش تا 2 مطالعه میکنم. ساعت 2 میخوابم تا 6 صبح که دوباره کار و تمریناتم شروع میشود. این انرژی و حال خوب را از نینجوتسو دارم که هنری است به لطافت گل، به سختی فولاد و به تندی رعد. هنرجوی سه، چهارسالهای داشتم که خیلی گوشهگیر و خجالتی بود؛ بعد از سه چهارماه تمرین، وارد سالن که میشد با همه دست میداد. هنرجوی مسنی دارم که دخترش همسنوسال من است و با علاقه میآید سر تمرین. در این رشته محدودیت سنی وجود ندارد، هرکسی میتواند بهره خودش را از آن ببرد.
در خانواده به تو بهعنوان یک دختر چه چیزی یاد داده‌اند؟
پدرم همیشه به من ایمان داشته و میگوید هرجا میروی سالم برگرد. من هم اگر دختری داشتهباشم دلم میخواهد قوی باشد نه لوس و نازنازی که از پس کارهای خودش هم برنیاید.
روز دختر دوست داری چه هدیهای بگیری؟
من همیشه دنبال بهدست آوردن بودهام و خیلی به گرفتن، عادت ندارم. الان برای من چیزی قشنگتر از موفقیت هنرجویانم وجود ندارد. برای بادیگارد و تشریفات از تهران بهم زنگ میزنند، با درآمدی چندینبرابر درآمد فعلیام. بهدلیل هنرجویانم نمیروم چون دلم میخواهد رشدکردن و قوی شدن نهالهایی را که کاشتهام، ببینم.
